In goed gezelschap, enkele uren in een vogelhut vertoefd. Prachtig mooi om mee te maken. Na de huis-tuin-en keuken roodborsten, spechten, merels, vinken en mezen, hoorden we een ijzige schreeuw van ver weg. En nog een. Onze adem stokte. Ons gefluister verstilde. De schreeuw weerklonk opnieuw, maar nu veel dichter bij. Zou het? Was dit zo'n dag? Met z'n drieën turend door de lens, met maar één focus. En dan een schaduw en een paar vleugelslagen later zat zij er dan. In volle glorie boven op een stuk hout. Eerst verkennend en speurend. Niet meteen afdrukken was het advies vooraf. Dat was nogal een uitdaging kan ik jullie verklappen. Alsof je na een week niet eten een warme maaltijd voorgeschoteld krijgt, die je niet mag aanraken, maar ruiken doe je hem wel. Even wachten nog. En ja ze voelde zich veilig. Veilig genoeg om alle aandacht aan de prooi te besteden. Nog een schreeuw, die dichterbij kwam. Het zal toch niet.... Jawel het zal toch wel. Ook het mannetje verscheen ten tonele. Snel keken we elkaar aan met een gelukzalige blik in de ogen. Maar net zo snel keken we weer door de lens, bang als we waren momenten te missen. Voor mijn gevoel heb ik tien minuten mijn adem ingehouden. Dat heb ik gelukkig niet echt gedaan, anders had ik dit niet kunnen navertellen.

01 Het vrouwtje

02 Het mannetje