Tony schreef:
Judithfoto schreef:
Fotografeer je altijd dode insecten? Want het lijkt me niet makkelijk om zo dichtbij levenden te komen.
ook mijn vraag....zo ja hoe vind je ze en/of hoe kom je er aan
Judithfoto schreef:
1e vind ik weer heel mooi.
Ik heb deze vraag al vaak gekregen. Ook al privé. Ik ga dan ook het antwoord geven dat ik gisteren gegeven heb in een privégesprek:
Er zijn twee mogelijkheden.
1. Vaak vind ik dode diertjes in huis. Achter de venster in de berging/veranda bv waar ze eigenlijk van uitdroging sterven. Iedere dag ga ik wel eens een toertje doen in huis. Vliegen, wespen, muggen, ... er ligt altijd wel ergens iets. Ook in de kelder vind je vaak dode diertjes die gewoon een hongersdood gestorven zijn. Dit zijn de makkelijkste. Wel moeilijker om mooi op foto te krijgen. Het vraagt wat tijd om ze terug mooi 'tot leven' te wekken.
2. Levend vangen. Uiteraard zijn er diertjes die gevangen worden. Vlooien , luizen, mieren, bolspringstaartjes, bladluizen, stofluizen, .... deze zijn zo klein dat het al moeilijk is om ze levend te vinden. Dode vind je nooit. Ik doe ze meestal in afgesloten doosjes. Ik probeer ze ook in leven te houden tot ze uit zichzelf dood gaan. Hoe verser hoe mooier. Vele van die diertjes hebben een korte levenscyclus.
Het in gevangenschap leven is niet wat ik als dierenvriend ga promoten maar het zij zo. Soms moet er eentje sterven voor een stomme foto. Maar sinds ik bezig ben met dit soort werk ben ik me meer bewust van hoe en waar ze leven. Hoe mooi ze zijn. En hierdoor heb ik op al die jaren al vele malen meer diertjes gered dan gedood. Ik zal nu al snel diertjes vangen en ze terug buiten zetten. Zelfs spinnen , bijen , wespen... dieren waar vroeger al snel de klopper voor werd gebruikt.
Ik ben me ook bewust geworden dat elke stap die we buiten zetten, elke meter met de auto, fiets, bromfiets.... de dood is voor talrijke diertjes.
Ik ga er dus vanuit dat die enkele die ik moet doden voor de foto's niet opwegen tegen het aantal dieren die al door de foto's niet meer gedood werden. Zelfs in mijn vriendenkring zijn veel mensen bewust geworden dat ze mooi zijn en recht hebben op leven. Op andere fora idem. Ik hoor vaak dat mensen anders kijken nu naar die kleine murmeltjes en niet op alles gaan slaan wat ze zien bewegen. En dat was ergens wel mijn bedoeling.
Spijtig genoeg zijn er af en toe kleine slachtoffertjes om dit te bereiken.
Zelf had ik een grote spinnenangst. Door ze te fotograferen ben ik ze gaan waarderen als prachtige wezentjes. Ik heb al drie jaar geen enkele meer dood gemept. Ook al ben ik nog steeds wat angstig. Ik vang ze en zet ze buiten. Net zoals vele andere diertjes.
Ik snap je vraag wel. En neen, het is niet fijn om diertjes te vangen met doelstelling om ze te laten sterven. Maar ik troost mezelf met de wetenschap dat zowel ikzelf als anderen, door mijn foto's, met andere ogen naar die kleine mirakeltjes zijn gaan kijken en er al velen gered zijn of met rust gelaten zijn in plaats van dat ze dood gemept of -getrapt zijn.
Als er voor elke diertje dat gestorven is er honderden anderen zijn mogen blijven leven is het doel bereikt voor mij.
Maar ik fotografeer uiteraard ook 'in het veld'. En soms vind ik dat nog erger.
Omdat ik besef dat als je er dieper op ingaat, iedereen erachter komt dat ik/hij/zij voor die ene foto vaak meer diertjes dood dan men beseft. Ooit vroeg een natuurfotograaf me dezelfde vraag en ik gaf hetzelfde antwoord. Hij werd boos. Tot ik hem vroeg hoeveel diertjes hij had doodgestapt om tot die ene libel in het hoge gras te komen voor die ene foto..... van die ene libel die hij wel had laten leven.
En het werd stil. Enkele dagen later deed hij me een berichtje en zei dat hij daar zelfs nooit bij stil gestaan had. En waarschijnlijk is hij niet de enige hè.
We staan er niet bij stil waar die diertjes soms in leven. Er zijn springstaartsoorten die leven in de groene aanslag op stenen in je oprit. Niet in de groene sprietjes hoor , nee , in die minimale groene verkleuring. Zo klein zijn ze. Ik was met mijn macrolens een langwerpig springstaartje aan het volgen, en trok lukraak foto's. Toen ik ze op PC was aan het bekijken besefte ik dat ik ze zelfs niet gezien had door de zoeker. Ze waren kleiner dan de voelsprieten van het springstaartje. Zeker niet scherp op de foto's maar wel duidelijk herkenbaar. En toen beseft ik..... iedere stap die we doen voor ons plezier, onze job of uit noodzaak ..... is een dodelijke stap. En dan tellen we de slachtoffers nog niet mee die tegen je voorruit of motorkap hangen voor die ene rit naar de frituur
Of ons wekelijks toertje met de grasmaaier.... of ..... zoveel andere dingen...
We kunnen het niet voorkomen, alleen proberen het te beseffen. Dat is al mooi.
Hopelijk snap je mijn visie een beetje.
Groetjes Werner