ik vind de kleuren prachtig, de ogen de details helemaal super, het beeld als totaal,.. moet ik echt even een meter voor achteruit lopen, wauw.. maar wat een hobby zeg

Weer een hele mooie, Werner

Buitenaards mooi

Ongekend wat een plaat, vakwerk van de bovenste plank!!! Gr. Hans.

Dat gekriebel en gekruip is allemaal niet zo mijn ding en dan ben ik dus gauw uit gekeken op jou foto's. Jij misschien wel op de mijne maar gelukkig doen we niet allemaal hetzelfde.

Kan sommige best waarderen hoor, zeker wat betreft de kleuren die zijn vaak verbluffen mooi bij die griebels.

Wat mij wel intrigeert is wat drijft jou in jou tak van fotografie om dagen met een beestje van enkele mm dagen bezig te zijn en er vervolgens 500 foto's van te maken om tot een foto te komen.

Kan je daar iets meer over vertellen?

Knappe prestatie weer en wat een details !

Klasse foto

Petje af voor je inzet... !!!
Gr, Bert

Respect voor je volhardingsdrang om zoveel platen te maken van zo'n klein insect, resultaat vind ik wel netjes

Even een vraagje.
Doe je dit alleen met insecten die je dood vindt of vang je ze levend om ze vervolgens zelf ter ziele te leggen ?

Tja... het is allemaal begonnen met een macrolensje van 8 euro voor op de smartphone. Een gadget van niks dus. Na het vastleggen van enkele bladluizen, miertjes, vliegjes.... dacht ik "Hey , dat valt best mee. En hoe mooi zijn ze. Wat zou het geven met een beetje deftig materiaal." En zo ben ik langzaam begonnen met macro. Tot ik dan weer de extreme macro ontmoette en dacht "Wow, da's knap, dat moet ik ook kunnen. En nog kleinere diertjes leren kennen, zoals luizen , teken, vlooien, springstaartjes (waar ik trouwens nog nooit van gehoord had." En meer en meer kreeg ik berichtjes, na het zien van mijn foto's, van familie , vrienden, collega's... dat ze verrast waren door de schoonheid van die kleine kriebeltjes en ze er minder en minder dood klopten. En dat deed ik trouwens ook veel minder. En zo ben ik me gaan verdiepen erin. En ik ben nogal competitief ingesteld en wil graag bij de beter van de klas zijn. Dus ik ga steeds proberen mezelf te verbeteren. Nu gaat het al niet meer alleen over "hoe ziet het diertje eruit , maar ook nog eens , hoe mooi kan ik het posteren". En dat vraagt dus geduld....veel geduld...soms vijf dagen voor die ene foto. Tja, zot zijn doet geen kwaad, maar het vraagt soms gewoon wat tijd LOL.
PS: een ander stuk van het verhaal ga ik doen bij Gerda-F

Grtjs,
Werner

Als een vervolg op mijn bericht bij Fotosmurfga ik hier even op verder.
In het begin ging het alleen om te zien hoe ze eruit zagen. Dan maakte het niet veel uit hoe "clean" ze waren of zelfs 'wat ze waren". Ik kende toch geen enkel diertje van close-up. Nadien werd de hobby intenser en waren de normale diertjes die je vaak dood vindt 'OP'. Dan ben ik gaan zoeken naar plaagdieren en massadieren. En ja , die worden gevangen en bijgehouden. Dode vlooien, teken, luizen, mieren, springstaartjes.... . Ik heb ze nooit gevonden Dus na een tijdje ben ik sommige diertjes gaan vangen ja. Al blijf ik pertinent neen zeggen tegen onze meest nuttige diertjes. Bijtjes, hommeltjes, vlinders, .. ze zorgen voor onze wereld en zonder hen is er weinig tot geen verstuiving meer. En ik heb vier hondjes.... die vangen soms dingen voor me.
Maar , en dit is iets waar velen niet bij stil staan. Een natuurfotograaf of macrofotograaf die enkel levend fotografeert moet zich ervan bewust zijn dat 100 meter stappen in een weide, natuurgebied, veldweg... veel meer dode dieren achterlaat dan ik die er eentje vang op mijn koertje of tuintje, of achter het vensterraam. En ik ben dagen bezig met dat ene dode diertje. De natuurfotograaf klikt en zet een volgende (dodelijke) stap. En door mijn foto's hoop ik nog steeds dat de mensen de schoonheid zien van die murmels en vervolgens ze niet meer zomaar doodmeppen. Dan is de balans altijd positief.

Grtjs,
Werner

Misschien toch even voor de volledigheid. Ook dode insecten worden nog steeds gefotografeerd natuurlijk. Ook hier ligt een enorme uitdaging. Een verdroogd dier terug 'mooi' maken kost heel wat tijd. Die moeten in bad, dan soms in de ultrasoon-cleaner, daarna met de haardroger geblazen om de haartjes terug netjes te krijgen. Dan gaan ze in een gesloten doosje met een vochtig doekje en wat afwasmiddel om schimmel tegen te gaan. Zo kunnen ze terug vocht opnemen waardoor de ogen ook weer helder worden. Soms worden de ogen apart behandeld met een anomiakoplossing. Dit werkt soms nog net iets beter. Eens ze terug toonbaar zijn moeten ze ook nog eens tijd krijgen om ze terug beweeglijk te maken zodat de pootjes, de antennes, ... in de juiste positie kunnen gezet worden en dan moeten ze in die positie terug , net genoeg, drogen om ze in die positie te kunnen fotograferen. Maar zoals ik al zei: niet alles is dood te vinden hè.

Grtjs,
Werner

Na mijn heel relaas zou ik nog vergeten om iedereen te bedanken voor de fijne comments. Bij deze is dat gebeurd.

Grtjs,
Werner

Dank voor je verhaal Werner.

Denk dat het bij een ieder is begonnen met een plaatje schieten en daarna zijn ze gegrepen door het virus.
Ik lees nu jou getikte versie maar stel me zomaar voor dat je er ook heel gepassioneerd over kan vertellen. Altijd mooi als iemand dat heeft, ik kan daar wel van genieten.

Ik realiseer me na jou verhaal dat ook ik vaak veel tijd doorbreng op sportvelden om de juiste platen te schieten, zo niet dan volgende week maar weer.

En zo zullen anderen weer dagen in de natuur, stad of vogelhut vertoeven om hun honger te stillen en genieten van de geoogste platen.

Zal misschien niet altijd reageren op je platen maar blijf ze zeker wel bekijken, dat is wel het minste wat ik kan doen.

Fraaie foto weer en geweldig om het verhaal achter de foto te lezen

Dank voor je uitleg Werner.
Ik respecteer zeker jou mening.

Ik zou persoonlijk nooit bewust ! een dier/insect doden om het op de foto te kunnen zetten.
Als je door een veld loopt is dat nu eenmaal onvermijdelijk net zoals je fietst of met de auto rijdt sneuvelen er ook levens.