de bassist van the sadies op een ingetogen moment.

Dit is nog thans een zeer traditionele compositie volgens de regel van derde en met de licht bundels is er nog een mooie diagonale bij die de compo nog versterkt. De boxen achter hem zorgen dat de bassist een ruggesteun heeft en voor het afsluiten van het beeld. Dit is hoe ik het zie en je hoeft daar niet mee akkoord te gaan natuurlijk. Meer van de bas is misschien wel een optie maar dan verlies je volgens mij contact met de bassist, een verticale foto zou dat oplossen maar dan is het een hele andere foto.

Ik vind het een fraaie plaat waar de passie vanaf straalt.

Zelf stoor ik me aan de box rechts, had ik weg gehaald.

Ik kan Joop héél goed volgen!!!

Mee eens.

Ik kan de hooglichten op de box wel wat temperen zodat die minder aandacht trekken maar weghalen doe ik niet. Die versterker is het enige in dit beeld wat de bassist op een podium zet. Als je het gaat bekijken als een studioportret, dan zou ik die versterker daar niet plaatsen. Maar dan moet de belichting vooral op het gezicht ook beter enz... Dat is dan te clean en gaat te ver van het podium gebeuren. Boxen, versterkers, microfoons en andere podium attributen horen nu eenmaal bij optredens.

Ik vind het trouwens moeilijk dat men vaak (ik zeg niet dat het hier zo is) zo een podiumportret naast een studioportret zet m het te beoordelen. In de studio heb je als fotograaf controle over alles: toestel, standpunt, belichting, pose, model, ... en wat niet goed is doe je over, als concertfotograaf heb enkel controle over jezelf en je toestel en vaak maar 1 kans.