Dit is dus echt iets waar ik canon gebruikers om benijd: die prachtige MP-E 65 lens. Ik wil ook groter dan 1:1 macro's Wat is wijsheid, want ik zie door de bomen het bos niet meer inmiddels. Voorzetlenzen: geprobeerd van Raynox. Vond de kwaliteit bagger Meneer in de plaatselijke fotowinkel raad me een voorzetfilter van B+W aan. Overige opties in overweging: tussenringen, maar vergroot dat nou ook of kan ik dan alleen dichterbij komen? Een macrobalg: dan wil ik wel een goede (met 4 stangetjes dus omdat dit makkelijker werkt): prijzig, ik vermoed niet heel handig op locatie en heeft dat zin in combi met een macrolens (sigma 105mm) of zou ik dan toch weer een 50mm omgekeerd moeten monteren? Die omkeerring+ 50mm lensje: heb ik, vind het onwijs onhandig dat ik niet scherp kan stellen, er eerlijk gezegd ook nog geen bruikbaar beeld mee kunnen maken. En weer iemand anders zegt dat ik beter een teleconverter kan gebruiken..hoor m'n vriend alleen maar klagen over de beeldkwaliteit als hij de zijne gebruikt en wederom: vergroot dat of hoef ik alleen minder dicht op m'n onderwerp te kruipen?

Antoinette, nergens voor nodig die jalousie
Speciaal voor dit soort werk zijn er balgen te koop. Oke, je bent misschien iets minder flexibel, maar dan heb je ook wat

Wat is een balg?

Interessante pagina Henry, die ga ik eens op m'n gemak doorlezen. Dank je.

Ik heb zelf ook maar even gegoogled, omdat ik me het niet kon voorstellen dat nikon geen grotere vergroting zou bieden.
Eigenlijk doen ze dat dus ook niet... <zucht> ... maar er is een oplossing:

De 200mm F5.6 Medical Nikkor.
Deze haalt een vergroting van 3:1.

Wiki:Klik
Te koop: Klik

en deze http://www.eosdigitaal.nl/forum/viewtopic.php?t=77890

over hoeveel en wat met tussenringen.

Filmpje (in het duits)

leuk filmpje als je je duits beheerst.

vooral jet stukje over het diafragma instellen is van belang.

niet alle camera's beschikken denk ik over de bedoelde knop waarmee je een voorproefje krijgt van het beeld met gekozen diafragma. die knop heet ?

scherptediepteknop.

Bijna al mijn lenzen beschikken wel over een diafragmaring omdat ik ze ook analoog gebruik. Ook die scherptediepteknop zit op m'n body. Bij de wat duurdere balgen zit die rail om zonder lopen te kunnen verstellen gewoon in de balg. Moet zeggen dat ik het geheel in het filmpje er wel heel wiebelig uit vind zien

http://www.flickr.com/photos/budslife/8493751519/sizes/l/in/photostream/

die is met extension tubes, vind ik toch niet verkeerd

extension tube werkt volgens zefde principe als balg.
alleen is de balg variabel in lengte.

je gaat dus dichter naar je voorwerp en verliest licht. kan beide nadelig zijn bij beestjes fotograferen.

Balg lijkt me ook wat kwetsbaarder dan een extension tube.

Ik volg dit draadje met grote interesse.
Ik fotografeer danwel met Canon maar vindt de MP-E 65 veel te duur. Bij macro kijk ik altijd vol ongeloof naar foto's waarbij bv de ogen van een vlieg erg groot en gedetailleerd te zien zijn.
Nu begrijp ik dat je met tussenringen-extension tubes, met verlies van licht de vergrotingsfactor van meer dan 1:1 kunt bereiken.
Weet iemand of bij tussenringen verschil is in kwaliteit tussen merken. Ik ben geneigd om te denken dat dit, doordat er niks mechanisch inzit niet het geval is. Klopt dit?

Arno

Ik heb dit weekend een setje tussenringen opgehaald en hoeveel het zeker wat wennen is ben ik toch erg tevreden voor nu. Denk dat ik nog wel een focussingrail aan ga schaffen om het mezelf wat makkelijker te maken

Tekst geleend van: http://www.eoszine.nl/195853/04-Extender-en-tussenring.html

Een extender en een tussenring vertonen op het eerste gezicht veel overeenkomsten met elkaar. Het zijn beide ringen die tussen de lens en de camera worden geplaatst. Het grote verschil is dat een extender een lenselement bevat en een tussenring gewoon hol is.

Extender
Dankzij het lenselement van een extender wordt het brandpunt van een lens verlengd. Je krijgt het onderwerp dus meer close-up in beeld. De verlengingsfactor is bij Canon-extenders 1,4x of 2x (EF1.4x II en EF2x II). Zo wordt met een EF1.4x II op een EF 100-400mm het brandpuntbereik 140 tot 560mm en dat is een behoorlijk verschil. En met een EF2x II (€ 325,-) maak je een EF 300mm 2.8L (€ 4200,-) tot een 600mm lens (€ 8000,-) en dat is een slimme investering, waarbij ook het gewichtsverschil aanzienlijk is (EF2x + EF300 2.8L=2,8kg | EF 600mm 4L=5,4kg) .

Er kleven echter ook een paar nadelen aan het gebruik van extenders. Het extra lenselement verlaagt de beeldkwaliteit in zekere mate en versterkt lensafwijkingen. Ook wordt de lichtsterkte van de lens minder. Bij een EF1.4x verlies je één stop, een EF2x laat twee stops minder licht door. Het maximale diafragma zou met de EF2x op genoemde EF 100-400mm slechts f/9 bij 200mm en f/11 bij 800mm zijn. Boven f/8 werkt de autofocus niet meer en tevens wordt het zoekerbeeld erg donker, waardoor het eigenlijk geen praktische combinatie meer is. Een ander minpuntje kan zijn dat bij sommige lenzen de beeldstabilisatie niet meer werkt.


Tussenring
Een tussenring (tussentubus, extension tube) is dus een holle cilinder en heeft als eigenschap dat de kortste scherpstelafstand (=afstand voorwerp tot sensor) kleiner wordt. Je kunt dus dichter op het onderwerp fotograferen en afhankelijk van het brandpunt van de lens en de dikte van de ring, neemt de vergrotingsfactor dus toe. Ze zijn dus bij uitstek geschikt voor toepassing bij close-up en macrofotografie.

Zo is met een EOS 7D en een 50mm lens op 45 cm afstand de breedte van het zoekerbeeld gevuld met 14 cm (1:6,3). Zetten we tussen camera en lens een ring van 25mm, dan wordt de afstand tot het onderwerp circa 20 cm en wordt het zoekerbeeld gevuld door 3,5 cm (1:1,6)! En dat komt al aardig in de buurt van een echte macro-opname waarbij de afbeeldingsmaatstaf (vergroting) 1:1 is.

Omdat een tussenring geen lenselement bevat gaat geen kwaliteit verloren en ook de lichtsterkte wordt niet beïnvloed. Tevens blijft de autofocus werken. Toch heeft een tussenring praktische nadelen. De scherpte-diepte wordt zeer gering en voor sommige onderwerpen ben je verplicht het diafragma sterk te verkleinen (minder optische scherpte, lange sluitertijden) en is een statief vereist. Omdat je zo dicht op het onderwerp komt, neemt de camera veel licht weg van het onderwerp wat de belichting extra moeilijk maakt.

Canon heeft twee tussenringen van 12 en 25mm dikte (EF12II en EF25II). Bij andere merken is dat 12, 20 en 36mm. Ze kunnen afzonderlijk en gecombineerd gebruikt worden. De totale dikte mag niet meer zijn dan het brandpunt van de lens, omdat anders niet meer scherpgesteld kan worden.


Praktijk
Met onze EF 100mm 2.8 op een EOS 7D kunnen we een voorwerp van 22mm beeldvullend fotograferen (vergroting 1:1). Zetten we er een tussenring van 25mm tussen, dan vult een voorwerp van 16mm het kader (vergroting 1,4:1). Combineren we deze tussenring nog met een 1,7x extender, dan wordt een nog kleiner onderwerp beeldvullend, zijnde 10mm (2,2:1). Dat is de grootte van een bromvlieg op 5184 bij 3456 pixels, wat bij circa 50 dpi een posterafdruk van 240 cm bij 160 cm oplevert! WOW!

Voordat je nu naar de winkel rent, nog even kort aandacht voor de compatibiliteit. De witte Canon-extenders passen alleen op witte L-lenzen (waarborging stof- en spatwaterdichtheid) en niet op zwarte EF- of EF-S lenzen.

De tussenringen van Canon passen zowel op EF- als EF-S lenzen.

Extenders en tussenringen van andere merken kunnen wel gebruikt worden op alle EF-lenzen (wit/zwart of L/niet-L), maar niet op EF-S lenzen. Bovendien zijn ze niet stof- en spatwaterdicht en worden niet herkend in de Exif.



Daarnaast... de volgende tekst geleend van http://focusmedia.nl/portfolio/microfotografie.html

Microfotografie (de overtreffende trap van macrofotografie) staat of valt met de vergrotingsfactor. De maximale factor die te behalen is, bepaal je met de volgende, eenvoudige formule: (brandpuntsafstand macrolens + totale lengte tussenringen) / brandpuntsafstand macrolens).

Met een 60-mm macrolens en een set tussenringen met een totale lengte van 60 mm is de maximaal mogelijke vergrotingsfactor dus 2 [(60+60)/60]. Door ook nog een 2x teleconverter te gebruiken, komt de maximale vergrotingsfactor zelfs uit op 4 [2*(60+60)/60]. Nog eens grotere vergrotingsfactoren zijn mogelijk met de inzet van een balg.

Het nadeel van het werken met grotere vergrotingsfactoren is dat de werkafstand (afstand van de voorkant van de lens en het te fotograferen insect) steeds kleiner wordt. Ook geeft het gebruik van de 2x teleconverter door het extra glas zo’n twee stops aan lichtverlies.

Door gebruik te maken van een macrolens van bijvoorbeeld 100 mm zal een maximale vergrotingsfactor van ongeveer 3.2 mogelijk zijn. Een interessant alternatief vormt de omgekeerde lenstechniek. Hierbij wordt via een adapterring een tweede lens omgekeerd aan de gewone macrolens op de camera gekoppeld. Normaal wordt hiervoor een lens met een kleinere, vaste brandpuntsafstand gebruikt.

De vergrotingsfactor wordt bepaald met de volgende formule: (brandpunt macrolens / brandpunt gekoppelde lens). Indien je aan een 100 mm Canon macrolens een omgekeerde goedkope Canon EF 50 mm/f1.8 lens koppelt, wordt de vergrotingsfactor 100/50 = 2. Door het extra glas zou dit wel tot meer beeldkwaliteitsverlies kunnen leiden. De Canon-macrolens MP-E 65 mm/f2.8 heeft standaard een maximale vergrotingsfactor van 5 heeft. Met een 2 x Canon teleconverter komt hij zelfs op vergrotingsfactor 10. Door gebruik te maken van de eerder genoemde technieken zijn zelfs nog grotere vergrotingsfactoren mogelijk.

Ook ik heb een set tussenringen van Soligor via MP gekocht. Verwacht ze morgen of overmorgen te ontvangen.
Ben erg nieuwsgierig hoe deze het doen samen met mijn Canon 100mm F2.8 USM macro objectief.

Arno