StervelingenOnder de titel Stervelingen toont Museum van Bommel van Dam foto's van kunstenaar Margriet Luyten. Het werk dat de laatste jaren ontstaan is richt zich op de dood - en dus ook op het leven. Drie series worden in Venlo getoond: het sterfbed van haar eigen moeder, portretten van hoogbejaarden én, de meest recente serie, bewerkingen van 19de-eeuwse en hedendaagse portretjes van gestorven kinderen.
Niet op een journalistieke, maar op een esthetische, ingehouden wijze laat de kunstenaar zien hoe de dood aanwezig is in het leven.
Gedurende drie jaar fotografeert Margriet Luyten (Venlo, 1952) de laatste levensfase van haar moeder Ella die op 95-jarige leeftijd overlijdt. In gomdrukken, die een zachtheid en fragiliteit aan de indringende beelden geven, kan de kijker zich een voorstelling maken van de laatste periode van een mens. Het zijn zeer intense foto's die veel reacties bij het publiek losmaken. Getroffen door de schoonheid en intensiteit van de beelden worden persoonlijke herinneringen opgeroepen aan het sterven van eigen ouders of grootouders. Maar soms is er ook onbegrip, omdat de kunstenaar haar eigen moeder fotografeerde - tot ín de dood.
Dubbelportretten van hoogbejaarde mensen, vier mannen en vier vrouwen, tonen aan de ene kant een recent fotoportret én aan de andere kant een oude foto zoals ze er als jongeman- en vrouw uitzagen. Het resultaat is een sterke eenheid, waarin zich een heel leven aftekent. Opnieuw voert ze de portretten uit in de gomdruktechniek. Hierdoor zijn de foto's gehuld in zachte kleuren en sepiatinten.
Insomnia (slapeloosheid) toont bewerkingen van 19de-eeuwse en hedendaagse fotoportretjes van gestorven kinderen. Juist door hun kind-zijn lijken ze eeuwig te slapen. Het zijn beelden van troost en stilte, als mogelijk tegenwicht voor de stroom van beelden vol geweld en agressie die we dagelijks binnen krijgen via de media.
De titel refereert aan het gedicht van J.C. Bloem, dat begint met de regels: "Denkend aan de dood kan ik niet slapen, en niet slapend denk ik aan de dood." Doodsportretten zijn portretten uit het schemergebied, het tijdvak tussen overlijden en het sluiten van de kist. Zij hebben als allerlaatste genomen portretten een band met het leven. Het lijkt alsof de dood nog iets aan de persoonlijkheid toevoegt.
Bij de tentoonstelling verschijnt het boek Stervelingen, met een inleiding van Rick Vercauteren en tekstbijdragen van Joke J. Hermsen, Patricia de Martelaere en Hans Theys. De presentatie hiervan vindt plaats tijdens de opening.
Museum van Bommel van DamOpen di t/m zo van 11-17uur. Op maandag gesloten.
Bron:
Fotografie.nl
of spreekt hier mijn fobie voor de dood iets te hard?