Trots: over Kuiven en Kraplappen

Van 5-2-2009 tot 1-3-2009
Melkweg, Amsterdam

Trots van Bert Verhoeff en Hannes Wallrafen gaat over identiteit.
De kunstenaars brengen Spakenburgse vrouwen in beeld die anno 2009 nog klederdracht dragen.
De kunstenaars laten zien en horen hoe tradities opgaan in nieuwe verbanden.
De vrouwen dragen letterlijk hun cultuur met zich mee. Op het oog hetzelfde. Onderling zijn de verschillen van belang.
Hun van oorsprong gesloten gemeenschap is in korte tijd sterk veranderd.
Invloeden van buitenaf nemen plaatselijke gebruiken meer en meer over.

De vrouwen hechten zichtbaar aan hun tradities.
Dat staat een eigentijds leven niet in de weg.
Op het aanrecht staat een Senseo, ze bankieren via internet en hebben een mobieltje op zak.
De vrouwen bestieren succesvolle ondernemingen, bekleden bestuursfuncties, hebben soms kleinkinderen van een allochtone afkomst en bezoeken een plaatselijke, vrouwelijke tandarts die uit Iran afkomstig is.

Tradities zijn hier direct zichtbaar, waardoor de spanningen tussen heden en verleden, tussen traditie en vernieuwing optimaal tot uiting komen.
Dat levert weerbarstige beelden op: een veranderende maatschappij, in verhevigde vorm. Schijnbaar onverenigbare zaken gaan hier ‘gewoon’ samen.
Omdat de jongere generatie dit niet meer oppakt en zich in niets meer onderscheidt van de rest van Nederland, verdwijnt definitief een verschijnsel dat decennia lang in vele regio’s in Nederland te zien was.
Het project heeft dus ook grote historische betekenis.

Bert Verhoeff verbeeldt een mengeling van vasthoudendheid en verandering, verzet en vooruitgang.
Zijn krachtige beelden laten zien dat het leven niet is wat het lijkt.
Een vluchtige blik kan de indruk wekken dat hij iets uit het verleden toont. Niets is minder waar.
Dit is een groep die - net als andere, ogenschijnlijk minder traditionele groepen - volop deelneemt aan het maatschappelijk leven.
Deze vrouwen doen en gedragen zich net zo als vrouwen elders. Ze zien er alleen anders uit.
Die kant wil de fotograaf laten zien en daarmee doorbreekt hij clichéverwachtingspatronen.

Hannes Wallrafen, de creatieve fotograaf met het scherpe oog voor gezichtsuitdrukking, lichaamstaal en detail heeft - door plotseling blind te worden - een vertrouwde en bekende wereld achter zich moeten laten.
Hij vond een nieuwe vorm voor zijn kunstenaarschap en werd audiograaf, die niet meer door zijn lens kijkt, maar luistert met zijn microfoon.
Sindsdien heeft hij meerdere geluidsprojecten gemaakt.
In deze tentoonstelling houdt hij dingen tegen het licht die niet in beelden te vangen zijn.

Bron: Melkweg.nl