Kamp Buchenwald

Netjes gefotografeerd, mooie dieptewerking.
De scheiding en waar ie eens voor gediend heeft is natuurlijk veel minder mooi.

Ik heb nog steeds foto's van Auschwitz van een paar jaar geleden waar ik nog niets mee gedaan heb.
Ik was ook zodanig onder de indruk van ons bezoek daar dat ik weinig zin had om wat met die foto's te doen.
Toch binnenkort maar es een keer kijken of ik de moed op kan brengen.

De titel geeft een zware lading aan deze foto en maakt dat wij niet mogen vergeten. Beelden in kleur moet ik aan wennen na zoveel Z/W films en foto's gezien te hebben vanaf mijn jeugd. Mijn vader heeft helaas een slechte tijd in Berlijn meegemaakt als tewerkgestelde en ook daarom vind ik het belangrijk dat de herinnering aan deze tijd in leven moet worden gehouden.
Dus Ron twijfel niet aan je foto's, want die zijn belangrijk.

Wat is nu het mooie van de foto vraag ik me af? Is het de emotie die het bij velen losmaakt en bij de maakster. Gevoel voor historie!

Wanneer ik objectief probeer te kijken ( heb last van bovenstaande ) dan zie ik geen bijzondere foto.

Hoewel ik het mee eens ben dat je de geschiedenis nooit mag vergeten, kan ik me wel vinden in de opmerking van mrJanneman.

Vraag me af of een z/w zwaar aangezet beter overkomt

Ik snap de gevoelens van Jan, Connie en Ab. Tegelijkertijd vind ik juist de combinatie van de titel en de zo saai gewone foto verontrustend. Juist in deze categorie (documentair) een zeer sterke bijdrage

Ik volg toch ook mrjanneman.

Alleen de diepte en de schaduw van de eerste paal zijn oke.
Maar de paal staat voor mij veel te dicht tegen de rand en de donkere bomen overheersen de foto.

Het verhaal versterkt het beeld of het beeld versterkt het verhaal.

Dank voor de reacties.
De meningen zijn duidelijk verdeeld, wat ik me wel kan voorstellen.
Toen ik deze foto maakte was het niet mijn bedeling een mooie landschaps foto te maken, dan had ik wel een andere plek uitgezocht.
Voor mij was het benauwende gevoel dat ik kreeg bij die eindeloos lijkende afrastering denkende aan het eindeloze uitzichtloze leed. Voor mij beelde deze foto dat uit, voor anderen duidelijk niet.

Het benauwende gevoel dat je kreeg bij die eindeloos lijkende afrastering kreeg ik pas nadat ik die boom links afdekte. Daardoor wordt dat gevoel nog veel sterker.

Als je weet waar het is kan ik me de diepste emoties voorstellen.

Het verhaal is wel belangrijk, want anders zie je dat niet gelijk in het beeld. Maar ik vind het wel intrigerend, dat een heel gewoon hek zo'n lading met zich mee kan dragen. Een mooie documentaire foto om langer bij stil te staan