Een jaar lang heb ik er op moeten wachten maar afgelopen week was het zover, 24 hrs du Mans staat voor de deur.
Maar eerst moet ik nog in Frankrijk geraken, en het liefst heelhuids.
Dat betekend dat de wekker erg vroeg stond te rammelen op woensdagnacht. De avond ervoor waren de meeste spullen al in de auto geladen zodat ik rustig aan kon doen in de ochtend. Na één(of twee) bakkies koffie verlaat ik mijn dorp om een paar dagen te gaan genieten van de mooiste autosport op deze planeet, ruim 600km verderop. Omdat ik niet in de ochtendspits bij Parijs wil staan besloot ik om via Rouen te rijden, ongeveer 45 min. zou mijn reistijd langer duren.
De reis verloopt voorspoedig en na enkele uren sturen begin ik genoeg te krijgen van de frisdrank, die ik had meegenomen, en besloot mijn tankstop te combineren met een korte koffiepauze. Gelukkig heeft het tankstation 6 koffieautomaten maar er zitten geen bekertjes in. Een beetje teleurgesteld zet ik mijn reis koffieloos voort.
Met nog 80 km te gaan wordt mijn probleemloze reis bruut verstoord. Ik raak betrokken bij een ongeval op de snelweg. Een compleet vrachtwagenwiel komt vlak voor mij over de middenvangrail gestuiterd. De auto die mij op dat moment inhaalde wordt door het wiel vol op de voorkant geraakt en wijkt uit naar rechts. Helaas zit ik daar en moet hierdoor ook naar rechts,maarja... daar is de vangrail. Ik kan net tussen de auto en de vangrail door maar kan niet voorkomen dat ik ongeschonden uit de strijd raak. Links wordt ik geraakt door de auto en rechts schamp ik de vangrail. Gevolg: mijn auto aan beide zijden gedeukt. Ik stap uit om de beste man hulp te verlenen. Zijn auto is total-loss. Binnen no-time waren er hulpdiensten en de politie heeft bij de vrachtwagen,de veroorzaker, om opheldering gevraagd. Na het invullen van de papierwinkel kan ik na 1,5 uur mijn weg weer vervolgen. De bestuurder van de andere auto is ter controle meegenomen naar het hospitaal.
Eenmaal aangekomen op het circuit en mijn papieren en pasjes e.d. opgehaald te hebben bel ik Mick. Een collega die dit jaar voor het eerst naar Le Mans afreist om te fotograferen. Hij was een beetje teleurgesteld in de gang van zaken maar kende waarschijnlijk de Franse slag nog niet. Maar na hem een beetje op weg geholpen te hebben komt hij eindelijk ook op het circuit en kan hij ook de eerste trainingen fotograferen. Samen gaan we naar enkele plekken die alleen met een mediashuttle te bereiken zijn.
Fotograferen ging niet al te best die woensdag maar dat zal wel een reden hebben, denk ik.
Zoals alle andere jaren doet mijn auto ook dit jaar weer dienst als hotel,een gedeukt hotel wel te verstaan.
Op donderdagochtend is het lekker opstaan na een nachtje heerlijk geslapen te hebben en wordt het in het mediacenter een weerzien met vele bekende fotografen vanuit alle windstreken. De Japanners kan ik nog steeds niet verstaan.
In de avond staat de kwalificatie van 4 uur op het programma en wil ik nu wel goede foto's hebben, wat mij op woensdag niet lukte.
Inmiddels heb ik mijn mediavestje weer ingeruild voor een vestje dat mij toegang geeft tot de pitstraat. Daar is altijd wel wat te doen.
Tevreden over de foto's ga ik om half twee weer terug naar Hotel Kangoo.
Op de parkeerplaats staat inmiddels een piepklein tentje opgesteld tussen de auto's. Geinig maar niet meer dan dat.
Op vrijdag is het een beetje relaxen en kijken hoe de fans zich vergapen aan het peperdure materiaal dat in de pitboxen staat. De pitwalk is voor de ware autosportfanaat een mogelijkheid om dicht bij de auto's en rijders te komen.
In de middag vertrek ik al vroeg naar het dorp om daar op tijd tijd te zijn voor de rijdersparade. 60.000 fans staan langs het parcours om hun helden toe te juichen en het beste te wensen voor de race.
Al vroeg op zaterdagmiddag worden de auto's op hun startplek gezet en kunnen de fans weer tussen de auto's en rijders doorlopen. Je struikelt bijna over de toeschouwers die allemaal een glimp willen opvangen van hun favoriete rijder/team.
Om 15:00 uur is dan eindelijk de start van de race. Enkele honderden fotografen hebben zich in de eerste bocht opgesteld en het geratel van de camera's is bijna net zo luid als de auto's.
Gaanderweg ga ik van plaats naar plaats met de mediashuttle en in de avond mag ik weer voor twee uur de pitstraat in. Daarna nog even langs de baan,want dat is ook mooi in het donker. Om twee uur in de nacht vond ik het wel genoeg en zocht mijn bedje weer op.
De zondagochtend gebruikte ik om in het mediacenter mijn foto's door te mailen en, in tegenstelling tot vorig jaar, lagen er nu geen cadeautjes van Audi en Peugeot (het zal al geld genoeg gekost hebben,denk ik).
Wanneer dan eindelijk om 15;00 uur op zondag de finishvlag wordt gezwaaid is het alleen nog wachten op het podium. Daar is het altijd dringen en moet er met de ellebogen worden gewerkt om het beste plaatje te kunnen schieten. De vele fans hebben inmiddels ook bezit genomen van het heilige asfalt van Le Mans en drommen samen om de winnaars toe te juichen.
Na nog enkele foto's te hebben doorgestuurd wordt het tijd om terug te reizen. Maarja, er was iets met het reizen.
Na mijn tankstop, vlakbij Rouen, gaat het weer als vanouds. Met een lekker tempo ben ik vlug in Lille. Daar vliegt alles ineens op de rem. Ternauwernood kan ik nog remmen en met het verkeer mee uitwijken. Er loopt een vrouw met twee boodschappentasen op de rechtse rijbaan van de snelweg, heb ik wéér. Maar nu is er niets aan de hand en kan ik mijn weg gewoon vervolgen. Tot aan Gent. Daar zie ik in het licht van de koplampen een laagvliegende vogel voor mij de snelweg overvliegen en hoor een klap. Wat nu weer????? Waarom ik????
Ik zet mijn auto bij het volgende tankstation aan de kant en neem de schade op. Gelukkig is alleen het glas van de richtingaanwijzer rechtsvoor kapot. Als troost neem ik een bakkie koffie.. en daarna nog één.
Om 23:30 uur parkeer ik de auto weer voor de deur en denk nog terug over de dagen op het circuit en zeker over de dingen die ik onderweg meemaakte.
Kortom: Op het circuit heb ik mij enorm vermaakt en mijn foto's zijn prima naar mijn zin maar de heen- en terugreis waren een drama.
Groeten Roel.
Nu enkele foto's:
1. 1/400sec. - f13 - 300mm
2. 1/400sec. - f11 - 300mm
3. 1/100sec. - f2,8 - 165mm (zonder flits)
4. 1/200sec. - f10 - 300mm
5. 1/200sec. - f7,6 - 29mm + flits
6. 1/320sec. - f11 - 90mm
