Eerlijk gezegd denk ik dat het probleem niet komt door het gebruik van een ander scherpstelpunt. Het middelste (ene) scherpstelpunt van een D5100 is van het crosstype (kruissensor), waardoor deze in minder gunstige situaties toch goed scherp kan stellen.
"
Het is belangrijk om te weten dat een fasegebaserde autofocussensor alleen gevoelig is voor details die loodrecht staan op de rij pixels waaruit de sensor bestaat. Als de eendimensionale rij pixels horizontaal geplaatst is, detecteert de sensor dus het best grenzen die verticaal verlopen, zoals de scheiding tussen de een paal en de lucht.
Grenzen die horizontaal verlopen, zoals de scheiding tussen de horizon en de lucht, zijn voor een horizontaal geplaatste sensor moeilijker of niet te detecteren. In dat geval kan je de camera een kwartslag draaien, zodat de horizontale lijnsensor haaks op het detail staat en wel kan scherpstellen.
Er bestaan ook cross-type (CT) focussensors, ook wel kruissensoren genoemd. Die bestaan uit twee pixelrijen die loodrecht op elkaar staan. Meestal worden een horizontale en een verticale rij gecombineerd; in sommige camera's zijn de rijen diagonaal geplaatst, zoals het andreaskruis op de vlag van Schotland. Door de loodrechte plaatsing ten opzichte van elkaar zijn kruissensoren gevoelig voor details in zowel horizontale als verticale richting.
Afhankelijk van je camera is het mogelijk dat kruissensoren meer licht nodig hebben dan lijnsensoren, en alleen werken als je lenzen met een groot diafragma (f/2.8 of groter) gebruikt. Gebruik je een lens met een kleiner maximaal diafragma, dan werkt de kruissensor in dat geval ofwel helemaal niet, ofwel als (minder nauwkeurige) lijnsensor.
Het centrale autofocuspunt is bijna altijd een cross-type focussensor; in de betere reflexcamera’s zijn er vaak meerdere cross-type sensoren."
Bron:
http://www.shoot.be/art/154740/hoe-werkt-autofocus-1-/Als je in portretstand schiet en je selecteert het uiterste scherpstelpunt om scherp te stellen op de ogen, dan betekent dit ook dat de ogen niet meer in het centrum van de foto vallen. Met andere woorden: je kunt last hebben van rand-onscherpte. Ik zie in je exif dat je met een Tamron SP AF 70-200mm f/2.8 Di LD (IF) Macro (A001) fotografeert. Even opzoeken hoe deze lens presteert in het centrum en in de randgebieden.
Een andere optie is dat als je niet vanaf statief fotografeert, maar vanuit de losse hand, dan is het mogelijk dat een kleine beweging nadat je hebt scherpgesteld al leidt tot een onscherpte omdat het oog buiten de scherptediepte valt. Ik ben het dan ook met Frans zijn laatste alinea eens. Je kunt dit voorkomen door de autofocus in plaats van in de "af-s" in de "af-c" stand te zetten, dus dat de camera continu de focus aanpast in plaats van 1x (af-s = autofocus single mode). Ik wil hierbij benadrukken dat de afstand tot je model dan ook nog eens "kort" moet zijn.
Het fotograferen met een groot diafragma op een korte afstand leidt tot een kleine scherptediepte (zie hiervoor bijvoorbeeld de
dofmaster).
Als ik het juist heb, dan is de afstand van tot je onderwerp in de derde foto zo'n 8 meter geweest (Approximate Focus Distance = 7.94). In dat geval is de scherptediepte ruim voldoende. De afstand tot je modelletje was in de eerste foto zo'n 5 meter, wat je ook een voldoende grote scherptediepte had moeten geven. (92mm, f/4 op 5.01 meter levert je een scherptediepte op van zo'n 50cm).
Mijn verdenking is dan ook de randscherpte van je objectief. Op
deze site vond ik de volgende informatie:
"
Overall, and especially for the price, I'm very pleased with the image quality of the Tamron 70-200mm f/2.8 Di Macro Lens. On the wide end (70mm), this lens is sharp wide open (f/2.8) across the entire 35mm frame. Stopping down only makes a small improvement in sharpness - reduced vignetting is the primary difference seen. By 100mm, the center is still sharp wide open, but corner softness is setting in due to a slightly curved plane of sharp focus. Stopping down to f/5.6 results in excellent image quality across the frame.
The weak spot for this lens is 135mm - especially in my first purchased-retail-new copy of the Tamron 70-200mm f/2.8 Di Macro Lens which exhibited a very soft right side. This was due mostly to a curved plane of sharp focus but the left side was far sharper than the right side...
....Both sides of my second also-purchased-retail-new copy of the Tamron 70-200mm f/2.8 Di Macro Lens perform similarly throughout the focal length range - as I would expect. A curved plane of sharp focus continues to be an issue at 135mm, but results from the second copy of this lens are considerably better. When in focus, 135mm corners are not bad - showing only a little softness. Stop down to f/5.6, or even better, f/8, and you have a very sharp image of even a flat surface across a full 35mm frame."
Op
deze site komen ze tot de volgende conclusie:
"
Tamron has produced another lens that offers remarkable results for sharpness. Let's look first at the results of the lens mounted on the sub-frame D200. We see excellent results for sharpness when used wide open at ƒ/2.8. At 70mm we note central sharpness in the 1-blur unit range, with corner softness in the lower left and right areas at around 2 blur units; performance is similar across other focal lengths, with a sweet spot of 100mm, but 200mm shows some uneven performance with the center being somewhat softer than the corners (2 blur units in the center, 1.5 in the corners).
Stopping down to ƒ/4 cures the majority of any corner softness (or in the case at 200mm, central softness), and ƒ/5.6 presents the optimum setting for this lens across all focal lengths. Setting the lens to ƒ/8 or ƒ/11 still presents excellent results - hard to tell from the results at ƒ/5.6. Diffraction limiting appears to set in around ƒ/11, but it's negligible, only really becoming a factor at ƒ/16, where the lens shows 2 blur units at 135-200mm. Results at ƒ/22 or ƒ/32 are uniformly soft, at around 3 and 4 blur units respectively.
Performance on the full-frame D3 is even better, though the corners show up some softness that isn't apparent when used on the sub-frame D200. Between 70-100mm at ƒ/2.8, the lens produces tack-sharp results, but different lens elements must come into play at 135mm and 200mm, where we see significant corner softness (135mm) and odd central softness (200mm). Neither of these results is so extreme as to be overly noticeable, but they're worth mentioning.
As with the D200, stopping down to ƒ/4 tames any wildness and we note essentially tack-sharp results across the frame at all focal lengths. Using ƒ/5.6 as the aperture again produces optimal results, but it's hard to tell the difference between this setting and ƒ/8 or ƒ/11. Diffraction limiting sets in by ƒ/16, but it's not until ƒ/22 that blur results even approach 2 blur units, and ƒ/32 where it barely exceeds that level.
In a nutshell, the Tamron 70-200mm ƒ/2.8 produces remarkable results, seen more on the D3 than the D200. The results are slightly eccentric at ƒ/2.8 above 100mm, but stopping down to ƒ/4 cures anything that might be unpalatable."
Mijn advies is dan ook om te kijken hoe de foto's er uit komen als je met f/5.6 of met f/8 de portretten in portraitmode schiet.
inderdaad de buil maar ja...
.gif "Moderator")
