Wees gerust Tony de smurf gaat niet zo snel verloren hoor.
Het was een spannend avontuur wat ik gelukkig kan navertellen. Op aandringen van Ron nam ik iets teveel risico om een speciale foto te maken, de beelden spreken voor zich. Van de eerste schrik bekomen ben ik me gaan oriënteren waar ik terecht was gekomen. Dat viel nog niet mee zo in het donker maar gelukkig heb ik altijd een lampje bij me (nu heeft ArtenCo het in haar bezit) en kon ik redelijk wat zien. Ondanks dat het lampje heb ik toch enige tijd lopen dwalen en achteraf een paar verkeerde keuzes gemaakt waardoor ik steeds weer een stukje terug moest. Het vervelende tijdens deze tocht was dat er steeds van alles voorbij kwam. stukjes muis en zo, gelukkig ook af en toe wat water zodat ik niet omkwam van de dorst. Na een dag of twee, ben de tel kwijt geraakt, begon het steeds meer te stinken en ik wilde eigenlijk de moed al opgeven. Maar dat doet een smurf niet zo snel. Gelukkig zag ik heel in de verte, echt heel ver af en toe wat licht en daar ben ik me op gaan focussen. Uiteindelijk had ik het licht bereikt en de stank werd echt ondraaglijk. Ineens was er weer dat licht en ik stroomde met een heel vies spulletje mee naar, wat achteraf bleek, de buitenlucht. Gelukkig vlak bij een sloot en ik spoelde me dan ook direct even schoon want dat spulletje en zijn geur wilde ik wel kwijt. Na nog wat dagen rond gezworven te hebben bereikte ik eindelijk Delft. Heerlijk weer thuis in mijn eigen bedje bij mijn eigen Linda. Wat kan een smurf toch gelukkig zijn.
Uit het dagboek van de smurf, het avontuur met de vos.
In alle stress die het met zich meebracht ben ik vergeten foto's te maken van mijn tocht, er zijn dus geen beelden van.

en dat jullie het ook allemaal helemaal hebben zitten lezen geeft mij het meeste plezier.
