Van een hele tijd geleden, maar toch wat paardenfoto's eruit weten te prikken....


1


2


3


4


5


6


7

Prachtig in beeld gebracht

Oh, OK? Cool om te horen!

Ik ben helaas wat minder enthousiast maar dat komt waarschijnlijk omdat ik dagelijks paarden zie en in handen heb.
1. Idee is goed maar de uistsnede kan beter en het zou mooier zijn als het oog van het paard in beeld zou zijn. Kwestie van wachten tot het hoofd iets minder ingebogen is.
2. Niet scheto op de ogen en door de stand van de oren en hlf open mond niet echt een prettig beeld voor mij.
3. Uitsnede niet zo mooi even als de open mond en de stronde achtergrond.
4. Komt wat rommelig over door het tuigage. Het idee van de knotjes is wel leuk.
5. Zou heel goed zijn geweest als de voorkant e helemaal op had gestaan, dus zowel oren als hele voorpluk.
6. Ook hier is een open mond en oren naar achteren voor mij niet aantrekkelijk.
7. Zou ook mooi zijn geweest als je het oor niet had aangesneden.

Ik hoop dat je hier voor de volgende keer wat mee kunt. Het is niet makkelijk paarden goed op de plaat te zetten dus gewoon blijven oefenen.

Ik ben ook een paardenmens. De oren naar achteren hebben een negatieve associatie, spanning, verzet, iets wat je liever niet ziet in de paardensport. Beter om dit ook niet zo vast te leggen/ te laten zien. Gr. Harry

Ik volg Fran in deze. Gr. Hans.

Hier ben ik het mee eens.

+ 1 Goede uitleg Fran.

ben het ook helemaal eens met Fran, knap verwoord ook

-zwaait wit vlaggetje-

.-

Fran heeft aan deze reeks al heel wat toegevoegd.

Ik vind ze over het algemeen veel te krap in uitsnede.
Ook mis ik bij heel wat platen de nodige scherpte. Altijd goed op voorhand bepalen welk standpunt je inneemt. Als je het paard wat ruimer inkadert, kan je ook makkelijker met je compositie gaan spelen.

Naar achter gerichte oren van een paard, hebben niet altijd een negatieve betekenis. Tenzij ze écht plat op het hoofd liggen.
Een paard dat z'n oren naar achter richt of lichtjes schuin laat hangen, is meestal geconcentreerd op wat er achter zich gebeurt, gevraagd wordt. Meestal zijn ze dan dus gericht naar de menner of de ruiter en wijzen ze op een vorm van communicatie onderling.

Mijn paard, bijv., is een hengst. Hengsten zijn tijdens het werk vaak snel afgeleid. Als ik hem rijd, merk ik dat aan z'n oren die helemaal naar voor gericht zijn. Dan weet ik dat hij helemaal niet bezig is met wat ik van hem vraag en z'n concentratie ver(der) te zoeken is. Het gebeurt heel vaak dat ik hem dan via een lichte berisping, druk van m'n been,... weer bij de les roep

Bij de tweespan zie je dit héél duidelijk. Het dichtste paard is helemaal gefocust op wat de menner vraagt, het verste paard heeft (wellicht) iets gezien in de verte (op een evenement is dit uiteraard heel vaak het geval en zijn ze veel alerter op hun omgeving) en is even minder bezig met wat voor hulpen hij krijgt van zijn begeleider(s).

Ik kan me ook wel vinden in de reactie van Fran.