Goede middag allemaal,

Ik ben bezig met een onderzoeksproject waarbij we proberen een nieuwe methode om contrast te meten te kalibreren met een oudere methode (via Michelson of Weber formules aan de hand van gemeten lichtintensiteit met een lichtintensititeitmeter). Deze nieuwe methode werkt met behulp van foto's en kan doormiddel van een aantal filters het precieze contrast verschil tonen wat een persoon van een vooraf ingestelde gezichtsscherpte nog kan zien. Dit kan van grote waarde zijn voor slechtzienden.

Met het kalibreren zijn we tegen het probleem aangelopen dat de hoeveelheid zwarting gemeten vanaf de foto niet lineair loopt de gemeten lichtintensiteit. Wij denken zelf dat dit komt doordat onze camera automatisch een gammacorrectie uitvoert en daarmee de zwarting plaatje ' vervormt'. We hebben al foto's met de RAW instelling genomen, maar na het converten bleek dit nog steeds niet lineair met lichtintensiteit.

Mijn vraag aan jullie dus is: Ligt dit inderdaad aan de gammacorectie en hoe zetten we die dan uit? Als dit niet met een instelling te verhelpen is, is er dan software die ons hiermee zou kunnen helpen of zijn er camera's waarbij dit in te stellen is?

Sorry het lange stuk, hartelijk dank voor het lezen!

vriendelijke groeten,
Peter Meijer
(student bewegingswetenschappen aan de VU)

Dat is een pittige vraag en ik kan je hier niet 1, 2, 3 het antwoord opgeven. Misschien is het wel handig om eerst te weten met welke camera je werkt en welke RAW-converter je gebruikt.

Voor dat daar een zinnig antwoor op te geven is, zijn er denk ik nog wel wat vragen. Onder andere:
- Wat wil je op dat moment kalibreren? De camera, je eigen spullen, software?
- En als het niet lineair loopt, hoe loopt het dan wel?
- Kun je met gegevens komen waaruit wij misschien kunnen afleiden wat er mis is?
- Hoe is je testopstelling?

ik lees aandachtig mee

Bedankt voor de snelle reactie!

Mn partner was van mening alles zo kort en bondig mogelijk op te schrijven omdat anders niemand het zou gaan lezen. Maar hier komt dus het hele verhaal:

Contrast wordt gemeten met behulp van een lichtintensiteit meter die aan twee kanten van een lijn van vlakken met verschillende helderheid meet (en dit vervolgens in een formule te stoppen). Wij doen dit met een 21 a4tjes met één wit vlak en één vlak die of wit is wit, een aantal oplopende grijs tinten en één zwart vlak.

Het meten met een lichtcontrastmeter is erg omslachtig omdat je hierbij alleen een klein stukje oppervlakte kan selecteren per meting en dus alleen het contrast tussen 2 kleine stukjes bepalen. Onze begeleider heeft een methode ontwikkeld die snel en betrouwbaar contrast kan meten vanaf een foto, en dus een het contrast van een hele situatie in één kan keer in kaart kan brengen. Een serie filters past een mate van blur toe op de foto en een andere filter laat dan vervolgens de nog zichtbare contrast verschillen zien. De sensitiviteit van die filter zou dan voor maat kunnen staan voor contrast. Een bijkoment voordeel is dat de blur niet alleen voor mensen met een goed zicht maar ook ingesteld kan worden om een bepaald niveau beperkt gezichtsvermogen te simuleren. Hierdoor kan ook in kaart worden gebracht wat mensen met slecht zicht nog wel en nog niet kunnen zien.

Omdat deze methode een groot voordeel lijkt te hebben over de doorgaans gebruikte methode om willen wij proberen om deze methode te kalibreren met waardes waarmee contrast doorgaans in wordt uitgedrukt (van 0 tot 1 met behulp van een Michelson of Weber formule). Dit is belangrijk omdat in de praktijk mensen dan sneller geneigd zijn om deze methode over te nemen, wat het uiteindelijke doel is van dit onderzoek.

Om dit goed te kunnen doen is het belangrijk om eerst zeker te weten dat de hoeveelheid zwarting op de foto (dit is een belangrijke variabele voor deze methode) en de hoeveelheid lichtintensiteit (wat de bepalende variabele is voor de gebruikelijke methode van contrast metingen) een lineair verband hebben.

Op het moment krijgen we als we op de x-as de lichtintensiteit en op de y-as de mate van zwarting plotten een functie die op het begin lineair loopt maar uiteindelijk begint af te buigen. De precize data staat op een computer op de VU, dus die kan ik maandag ochtend hier uploaden.

Wij hebben dit gemeten door bij de 21 velletjes het spectrum van wit naar zwart in grijstinten te meten met behulp van een lichtintensiteit meter en elk vel vervolgens te fotograferen. Zowel de lichtmeter als de foto camera stonden op een statief opgesteld en de velletjes hebben we ingeschoven naar het punt waarop beide gefocust stonden. Het statief van de camera stond een paar cm voor dat van de lichtmeter, waardoor de camera iets lager moest staan. Ze stonden ongeveer twee meter van de velletjes af.

De camera is een Nikon Powershot en de lichtmeter is van het merk Minolta.

Met behulp van de handleiding zijn alle instellingen van de camera van automatisch naar uit of naar een vaste waarde te gezet. We gingen er van uit dat automatisch zou betekenen dat de camera per foto andere instellingen kon aannemen, wat de betrouwbaarheid van onze metingen teniet zou doen.

nogmaals bedankt voor de snelle reactie!

http://www.adobe.com/digitalimag/pdfs/l ... _gamma.pdf
geeft denk ik wel inzicht.
er is een raw- converter die het lineaire beeld kan tonen.
weet alleen niet meer welke. zoek nog even.
bedoelde capture one

Lezen doen we het wel hoor, begrijpen is een tweede, want Jip-en-Janneke-taal is de derde

Je kunt met een goede lichtmeter vrij eenvoudig de contrastomvang van reflecterrend licht en dus ook van een afgedrukte foto bepalen. Dit krijg je gewoon aangereikt in een bereik wat binnen de meter valt.
Het gebruik van een camera om je meting te doen is misschien wel grappig, maar je hikt natuurlijk altijd tegen het dynamisch bereik van je camera aan, wat altijd kleiner zal zijn dan de afgedrukte foto in eerste instantie bezit. Ook al heeft de camera waarmee jij de foto maakt een bereik van bijvoorbeeld 9 Ev, als de afgedrukte foto maar een bereik van 7 Ev heeft, dan zal de camera er minder dan die 7 Ev registreren. Wanneer je een afdruk met een bereik van 12 Ev hebt, dan zal een camera met een bereik van 9Ev dat nooit correct kunnen weergeven. Natuurlijk haal je er met het blurren wel de absolute pieken en dalen uit, maar over het algemeen ga je nog nooit alles goed meten als het bereik dan nog dat van de camera overstijgt. Een lichtmeter zou dan toch mijn voorkeur genieten. Of een camera waarvan je weet dat het bereik dusdanig groot is dat het wel kan. Maar dan is een lichtmeter denk ik goedkoper, we praten dan over camera's die niet echt in de winkel te koop zijn en ik weet niet of jullie op school wel even het budget hebben.

Omdat deze methode een groot voordeel lijkt te hebben over de doorgaans gebruikte methode om willen wij proberen om deze methode te kalibreren met waardes waarmee contrast doorgaans in wordt uitgedrukt (van 0 tot 1 met behulp van een Michelson of Weber formule). Dit is belangrijk omdat in de praktijk mensen dan sneller geneigd zijn om deze methode over te nemen, wat het uiteindelijke doel is van dit onderzoek.

Om dit goed te kunnen doen is het belangrijk om eerst zeker te weten dat de hoeveelheid zwarting op de foto (dit is een belangrijke variabele voor deze methode) en de hoeveelheid lichtintensiteit (wat de bepalende variabele is voor de gebruikelijke methode van contrast metingen) een lineair verband hebben.

Op het moment krijgen we als we op de x-as de lichtintensiteit en op de y-as de mate van zwarting plotten een functie die op het begin lineair loopt maar uiteindelijk begint af te buigen. De precize data staat op een computer op de VU, dus die kan ik maandag ochtend hier uploaden.

Wij hebben dit gemeten door bij de 21 velletjes het spectrum van wit naar zwart in grijstinten te meten met behulp van een lichtintensiteit meter en elk vel vervolgens te fotograferen. Zowel de lichtmeter als de foto camera stonden op een statief opgesteld en de velletjes hebben we ingeschoven naar het punt waarop beide gefocust stonden. Het statief van de camera stond een paar cm voor dat van de lichtmeter, waardoor de camera iets lager moest staan. Ze stonden ongeveer twee meter van de velletjes af.

Waar gebruik je nu de camera voor en waarvoor de lichtmeter?


En een camera zal altijd proberen te meten naar 18% grijs. Als je veel donker of licht hebt, dan zal de foto onder of overbelicht raken. En dit heeft ook weer invloed op je dynamisch bereik. Ook al belicht je handmatig. Ook iso kan hier een zeer bepalende factor in zijn.

Ik zou afscheid nemen van de compactcamera. Een dslr heeft al een groter dynamisch bereik, maar ook daar zit verschil in. Specialistische camera's zullen je wel kunnen helpen omdat ze een veel groter bereik zullen hebben en ook veel preciezer zullen zijn. Maar die zullen wel rete-duur wezen. Waar ik mee werk zijn de eisen wat anders dan wat jij zoekt (bij ons moeten ze bijvoorbeeld weer crashbestendig zijn) maar we hebben er onlangs weer twee aangeschaft voor de prijs van een hele leuke auto (per stuk wel te verstaan)

Ik ken verschillende zaken die geen lineair verloop hebben; ge moet uw onderzoek niet richten of sturen in een bepaalde richting en zo forceren om een lineair verloop uit te komen, maar ge moet niet-lineair zijn aanvaarden als een onderzoeksresultaat.
Maar ge moet wel zoeken en trachten te bewijzen waarom het niet lineair is.

Veel succes met uw zaak

Een nikon powershot met raw photodesk en photoscape als converters. We hebben de foto's omgezet naar een TIFF extensie.



De lichtmeter meet direct op de vel een stukje een vlak. De hoe donkerder de grijstint hoe minder licht in candela per m2 gemeten wordt. Met de fotocamera nemen we dan foto's van deze velletjes waarna we met Corel foto paint het vlak croppen en met een histogram de mate van zwarting meten.

[quote] Ik ken verschillende zaken die geen lineair verloop hebben; ge moet uw onderzoek niet richten of sturen in een bepaalde richting en zo forceren om een lineair verloop uit te komen, maar ge moet niet-lineair zijn aanvaarden als een onderzoeksresultaat.
Maar ge moet wel zoeken en trachten te bewijzen waarom het niet lineair is.

Veel succes met uw zaak
[quote]

Wij denken dat als we op de een of andere manier een foto kunnen maken die een precieze afspiegeling geeft van de wereld de zwarting en lichtintensiteit automatisch lineair lopen. Als het niet lukt om zo'n foto te maken, dan zullen we natuurlijk moeten omrekenen en met niet-lineaire waardes verder moeten gaan.

Zoals jullie misschien al geraden hebben ben ik helemaal niet thuis in de fotografie en valt dit onderzoek ook eigenlijk buiten mijn vakgebied. Maar zover als ik de link van Frans en het verhaal van Jeroentje begrijp is het nog wel de moeite om het te proberen met een DSLR raw foto's te maken en die om te zetten mbv Capture one?

Ik denk dat foto's maken met een DSLR ook niet het dynamisch bereik heeft wat je nodig hebt. Het is wel beter als met een compact, maar nog niet wat je moet hebben.
Daarnaast, hoe is het met de kalibratie van je camera? Wat is je uitgangsmateriaal. De camera's bij ons lopen 1000 frames per seconde. Da's geen 999. Ze mogen die afwijking wel hebben, maar een afwijking van 1% is bij ons teveel. Wij kalibreren ze met een aparte klok, die op zijn beurt ook weer eens in de zoveel tijd wordt gekalibreerd.

Als je metingen wilt doen, moet je zorgen dat je meetapparatuur aan gestelde waardes voldoet. Straight out de box doet een dslr dat niet. D'r is nogal eens sprake van onderlinge verschillen en ook in consitstentie.

Wij kregen onlangs de vraag van een klant om een foto te maken op een specifiek tijdstip. Dit is met een DSLR niet te timen (ik praat dan over een marge van ca. +/- 5ms)
De enige camera die het meest consitent was, was een 1D. Maar ook die was niet consistent genoeg. Dit ging dan om ontspanvertraging. Canon gaf aan (uit mijn hoofd) dat dit voor een 50D bijvoobeeld 59ms is. Mijn metingen kwamen, voor twee modellen, uit op resp. 135ms en 137ms. Da's nogal een verschil.

Navraag bij Canon leverde op dat zij tot shutterlag rekenen; het moment dat de ontspanknop half is ingedrukt (AF en lichtmeting dus al verricht zijn) en dan doordrukken. Vanaf dan, tot aan het moment dat de spiegel in beweging komt, duurt 59ms.

Mijn test omvatte meer, ik had het opklappen van de spiegel, openen en sluiten van de gordijnen ook meegenomen. Zeg maar tot aan het maken van de belichting op de sensor. Het opklappen van de spiegel is namelijk iets, voor jou niet van belang, maar voor mij wel, wat veel tijd kost en wat iedere opname toch weer varieert.
Heb hier zo wat gegevens van 1 50D bij de hand en daar was de snelste opname in 95ms en de langzaamste in 143ms. Da's best een verschil als je het uit moet mikken op +/- 5ms. Dat gaat dus niet. En dat zit hem puur in die camera (het omschrijven van mijn hele testopstelling is wat lang en voor jou niet echt relevant)

Maar ik kan me dus ook zomaar voorstellen dat een DSLR ook voor jou gewoon niet nauwkeurig genoeg is om in de hele klijne, fijne, marge te werken.

Het blijft een beetje stil....

We gebruiken nu een DSLR. Zoals je al verwachtte worden de zwartingswaardes daarmee wat minder samengedrukt, maar het loopt nog steeds niet lineair met lichtintensiteit.

Omdat we van de twee maanden die we voor dit project hebben nu al 3 weken bezig zijn met dit (kleine) onderdeel, hebben we er voor gekozen de non-lineariteit maar te accepteren. We corrigeren hier nu voor door een zelf berekende formule van de relatie zwarting-lichtintensiteit (van onze camera) te gebruiken.

In ieder geval hartstikke bedankt voor jullie hulp! Ik had nooit zoveel reacties verwacht. en sorry voor de late reactie, ik heb blijkbaar het emailtje gemist van je vorige reactie.

Emailtje gemist ????...je krijgt geen emailtje als er een nieuwe reactie komt

je kunt je op een onderwerp abonneren ajl. helemaal bovenin. krijg je mail als er gereageerd wordt.