Twee opnames van mijn laatste fotoreis naar Valencia. Een reis met een lach en een traan. Waarom? Ik maak al heel lang deel uit van een fotoclubje en we bestaan al heel lang. Een hechte groep, die ieder jaar met elkaar op vakantie gaat om een lang weekend te fotograferen. En nu is een van onze leden vlak voor onze reis naar Valencia plotseling overleden. De dag na de crematie zouden we afreizen naar Valencia. Hoe bizar is dat? Als groep hebben we besloten om ondanks het verlies van onze vriend toch te gaan en daar een moment te creëren waarin we hem gedenken. Het was een emotionele reis, zoals ik al zei met een lach en en traan.
Als ik nu twee maanden terug kijk naar de opnames die ik toen heb gemaakt vind ik dat dit te zien is. De focus was er niet helemaal. Wel geprobeerd maar het was toch anders. En op een of ander manier heb ik ook moeite om deze opnames te bekijken en te bewerken. Normaal gesproken doe ik dat het liefst zo snel mogelijk na thuiskomst. Dit keer stelde ik het maar uit....tot vanmorgen.
Aangezien ik niet alle lenzen kon meenemen op reis heb ik bij de eerste opnames vier staande opname's tot één foto samengevoegd. Ik wilde daarin ook het looppad rechts nog meenemen. Het is hier tegen het begin van de avond, wachtend op het blauwe uurtje.

1.

2.