
Gisteren ben ik teruggekomen uit Griekenland. In het vluchtelingenkamp in Filippiada heb ik ongeveer een maand gewerkt als vrijwilliger. Het kamp kent zo'n 500 inwoners, voornamelijk van Syrische en Afghaanse origine. Het leger functioneert er niet en daardoor kwamen de meest basale taken op onze schouders terecht. Het leger zorgde voor de distributie van de minimale hoeveelheid voeding, wij zorgden voor de rest. Gemiddeld waren we met zo'n acht vrijwilligers uit allerlei landen. Slovenië, Ierland, Spanje, Verenigde Arabische Emiraten, Zuid-Afrika, de VS, ga zo maar door. Stuk voor stuk mensen die me intens geïnspireerd hebben en die me enorm geholpen hebben. Zij zijn absoluut heel bijzonder voor me geworden in deze vier weken.
Het werken in het kamp heeft voor mij heel erg dubbel gevoeld. De situatie is namelijk heel erg verdrietig. Families die niks meer hebben, die in volstrekt uitzichtloze toestand wachten op een toekomst die voor hen niet gaat komen. De omstandigheden zijn hard. Er is gebrek aan vrijwel alles en met name voor de kinderen is het leven amper te doen. We beseften ons elke dag dat we een prachtige generatie kinderen verliezen. Om nog maar te zwijgen over de trauma's die de kinderen en vaak ook de volwassenen hebben opgelopen.
Voor mij persoonlijk was het echter minder verdrietig. Niet in de zin van dat we niet hebben staan huilen wanneer een familie afscheid van ons nam omdat ze liever terugkeerden naar oorlogsgebied dan hier wachten zonder familie, maar in de zin van dat ik me oprecht nog nooit zo gelukkig heb gevoeld als in het kamp. Ik heb gewerkt met fantastische vrijwilligers, mensen die voor mij echt voelen als de beste familie die ik ooit gehad heb. We hebben ons elke dag ruim veertien uur per dag ingezet om het leven van de inwoners van het kamp ook maar het kleinst mogelijke beetje te verlichten. We zijn geen wereldverbeteraars, zo beseften we ons elke keer wanneer een familie besloot het kamp te verlaten. Maar de band met de mensen daar is zo speciaal, die zal ik nooit vergeten. Ik heb een onderdrukte cultuur leren kennen die prachtig bleek te zijn. Waar wij in het Westen vaak schichtig tegenover Islam staan, kan ik jullie verzekeren dat daar echt nul reden toe is.
Ik heb daar ook besloten om een tussenjaar te gaan doen. Ik kwam simpelweg niet uit mijn studiekeuze. Daarom denk ik dat het beter is om me een jaar te richten op dit soort projecten, dan om een studie te doen waarvan ik totaal niet weet of het echt wat voor me is. Ik vertrek volgende week drie weken naar Noorwegen om te hiken, dat was vorig jaar al gepland. Daarna, in augustus, vertrek ik zo snel mogelijk terug naar het kamp. Hier wil ik 1 tot 3 maanden blijven, om vervolgens een project in Palestina te doen voor drie maanden. Daarna zien we wel weer verder
Ik zal niet al te veel foto's plaatsen. Ik denk dat de kwaliteit van de foto's soms minder is dan de waarde die ik eraan hecht door de herinneringen die er voor mij aan kleven. Maar ik zal de komende weken hier en daar een foto plaatsen met een verhaaltje erbij, ik heb zoveel meer te vertellen dan wat hier nu staat

Even op het plusje drukken

Ruis is bewust.
