Inmiddels ben ik al weer een weekje terug van Palestina. Daar zijn voelt raar. Het is bezet gebied, alhoewel Israël graag uitdraagt dat dat niet zo zou zijn. Toch kun je er vrij eenvoudig komen. Een paar checkpoints passeren en je bent er.
Toen ik daar was kreeg ik regelmatig foto's doorgestuurd van artikelen in Nederlandse kranten. Zij behandelden het feit dat de Israëlische bezetting van de Westelijke Jordaanoever inmiddels 50 jaar oud is. Zij spraken echter constant over de "herdenking van de bezetting". Een rare term. Ik heb de artikelen wegens tijdsgebrek nooit volledig gelezen maar dat begrip bleef hangen. Herdenken? Doen we dat niet met iets dat geschiedenis is, voorbij is? De bezetting is niet voorbij en is duidelijker dan ooit.
Neem de checkpoints. Na de akkoorden van Oslo die door Yasser Arafat en Yitzchak Rabin werden ondertekend in 1993 was er hoop op een oplossing voor het Israëlisch-Palestijnse "conflict". De Palestijnse gebieden zouden een eigen staat worden, in ruil voor erkenning van de Israëlische staat en afzwering van terrorisme en geweld. De verwachtingen waren enorm, de uitvoering van het akkoord was echter ronduit teleurstellend. Nog altijd bezet Israël zone B en C in de Westelijke Jordaanoever, terwijl afgesproken was dat zij die op den duur stap voor stap onder controle van de Palestijnse autoriteit zouden brengen. Ook zijn er sindsdien honderden checkpoints bij gekomen. Je kunt praktisch niet van stad naar stad reizen zonder allerlei checkpoints en wegblokkades te passeren. Tegen mij als buitenlander zijn ze al niet vriendelijk, tegen Palestijnen kent de houding van de militairen nog veel meer wantrouwen.
Israël heeft, en is nog steeds bezig met, een muur gebouwd rondom de Westelijke Jordaanoever. Metershoog en midden door steden en dorpen (de muur is niet eens gebouwd op Israëlisch grondgebied, maar op Palestijns). Indrukwekkend en extreem verwerpelijk.
De Palestijnen hebben visa nodig om Israël binnen te komen, waarbij allerlei uitzonderingen gelden voor delen van de bevolking. Als ik Palestijns was was ik al kansloos, omdat ik ongehuwd en 19 ben, bijvoorbeeld. Zelf reizen door de Palestijnse gebieden voelt vreemd, wetende dat de bevolking van het "land" waar je bent zelf nog geen fractie van de bewegingsvrijheid die ik daar heb heeft.
Vorige week nog kondigde Netanyahu (premier Israël) aan een nieuwe nederzetting te bouwen. Een nieuwe provocatie. Een nieuwe diefstal van land. Wanneer je van Nablus naar Ramallah rijdt (een stuk van een ruim uur), kom je er al gemakkelijk vijf tegen. Omgeven door hoge muren en zelfvoorzienend, gebouwd op land wat niet van hun is. De Palestijnen hebben echter geen stem, geen mogelijkheden om zich te verzetten. Die paar jongeren die hier en daar wat stenen naar militairen gooien zijn natuurlijk verwaarloosbaar verzet.

Over de foto's:
Dit is Hebron. Een stad in het zuiden van de Westelijke Jordaanoever, een ruim uur van Ramallah en een krap uur van Jerusalem. Op de foto zie je Shuhada Street. Wat de levendigste marktstraat was van Palestina, is nu een ghost town. Nadat een Amerikaanse Israëli het vuur opende bij de Ibrahimi moskee (waarmee hij 29 moslims vermoordde en 125 verwondde), besloot Israël de Shuhada Street geheel af te sluiten. Met vlagen is de straat in de jaren daarna kort geopend, maar sinds de Tweede Interfada is de straat altijd gesloten gebleven voor Palestijnen. Inmiddels wordt de wijk bewoond door Israëlische settlers en patrouilleren er 2500 militairen rond het complex. Wat vroeger prachtige winkeltjes waren zijn nu dichtgetimmerde deuren met Israëlische propaganda erop geplakt. Daar zie je pas de ernst van de situatie. De machteloosheid van de Palestijnen enerzijds, maar tegelijkertijd zie je hoe je het op een bepaalde manier de jongste generaties van Israëlis niet eens kwalijk kan nemen dat ze Arabieren haten. Tussen de twee groepen is geen contact (daar zorgt Israël wel voor), en op de pamfletten in Israëlisch gebied staat propaganda die zin voor zin leugens bevat. Ik heb letterlijk met mijn mond wagenwijd open een van de pamfletten staan lezen, waarin onder andere keer op keer gesteld wordt dat Israël zijn invallen in Palestina gedaan heeft als reactie op het starten van een "terror war" door Arabische terroristen. Iets wat simpelweg onwaar is. Maar als de kinderen in Israël dit in hun schoolboeken lezen begin je te begrijpen hoe de Israëlische propagandamachine functioneert.
De straat is vandaag de dag nog steeds compleet afgegrendeld. Ik kan er in, Palestijnen niet. De buitenkant oogt grimmig....


De binnenkant laat echter duidelijk zien dat Israël dit niet meer beschouwt als Palestijns gebied.


Voor iedereen die eens op vakantie gaat in Israël. Overweeg de Palestijnse gebieden te bezoeken.
Het is niet onveilig (al denkt vrijwel iedereen daar anders over) en de bevolking is geweldig. Meestal gastvrije mensen die niet eens een fractie lijken op de terroristen die de media en Israël wil dat je gelooft dat ze zijn. De steden hebben prachtige oude centra en het tofste om te zien is toch de omgang tussen verschillende religies. Kerken en moskeeën staan overal door elkaar en het is in zijn geheel geen issue daar welk geloof je aanhangt. Sterker nog, Palestina kent nog steeds een kleine Joodse minderheid waar weinig problemen mee zijn. Dus mocht je een wéér een dag dobberen in de Dode Zee saai beginnen te vinden, overweeg eens het oversteken van de muur en bezoek Hebron,
Nablus of Ramallah. Laat je niet afschrikken door de honderden checkpoints in het land, de Palestijnen hebben daar immers niet voor gekozen.