Het vervolg op mijn vorige post.
Deze boom kwam ik tegen tijdens dezelfde wandelingen. De naaldbomen in Duitsland hebben massaal het loodje gelegd door de droge en warme jaren. In eerste instantie was het een akelig gezicht en maakte het mij somber. Toen ik echter wat ging rondvragen wat er aan de hand was, bleek het toch wat anders in elkaar te zitten. De bomen die ooit in het Harz-gebergte stonden zijn tijdens de mijnbouw van de 17e en 18e eeuw massaal gekapt en vervangen door sparren, omdat deze snel groeiden en konden dienen in de mijnen. Ze horen er niet thuis. Ze blijken deze bomen vooral in de hogere gebergtes voor te komen en niet tegen droogte en warmte te kunnen. In Duitsland is er voor vele miljoenen nu geïnvesteerd om alles te kappen en te vervangen voor gemengd loofbos, zoals het ooit was.
Ik vond deze dode spar, die zich nog krampachtig vasthield aan deze steen. Ik herkende mijzelf er wel in. De afgelopen jaren is de onzekerheid toegenomen door klimaatverandering en ook door de pandemie. We weten niet goed wat er gaat veranderen en dat is soms angstig. Ik voel me soms die boom, die zich krampachtig vasthoudt aan hoe het altijd is geweest en niet houd van veranderingen. Maar veranderingen zijn niet altijd slecht, het is maar hoe je het bekijkt. Door de massale kap van de sparren ontstaat er een veel grote biodiversiteit in de nieuwe bossen, en wordt het weer zoals het altijd was daar. Hoop dat jullie mijn verhaal nog volgen
RAW
.gif "Moderator")
