Onlangs bij een hondentrainer een paar portretten mogen maken van een tweetal Akita's, Dex en Simba, twee hele knappe jongens.
Dit was wel een hele aparte belevenis, deze trainer werkt met honden die nergens anders meer terecht kunnen vanwege extreem gedrag. Het soort waarvan andere trainers zeggen dat ze niet meer te redden zijn en waar nog maar één oplossing voor is. Daar gaat hij vol voor, en kan het tij vaak nog keren. Vaak gaat dit wel gepaard met een herplaatsing, niet iedere hond is geschikt voor alle situaties ( eigenlijk geen een hond, maar je snapt wat ik bedoel hoop ik ).
Welnu, in die omstandigheid en onder strikte begeleiding van de trainer deze twee jongens gefotografeerd. Niks rustig uitlichten, een pose uitwerken of een shotje over doen, bewegelijk, onzeker, een hele korte spanningsboog -max. kwartiertje per hond-, en daar waar ik blij ben dat hij even recht vooruit kijkt zodat ik 'm op z'n snuit kan schieten, trekt de trainer hem weg omdat hij op mij fixeert. Fixeren is strak aankijken en het laatste stadium voor een aanval.
60 kg. Akita die op je afstormt terwijl je plat op je buik ligt of gehurkt zit, daar doe je niks tegen. Ik vertrouw blind op de trainer voor mijn veiligheid.
Allemaal geen excuus of uitvlucht, wel relevante context over het maak-proces. Toch vind ik dat de heren het kei goed hebben gedaan, en ze zijn echt heel erg knap! Dex en Simba:
Wat een stoere en mooie kerels hé?
