.
Heeft de maker gedacht: gooi ik ‘m meteen weg of bewaar ik ‘m voor die stumperds die denken dat ze overal nog iets leuks van kunnen maken.
Het eerste wat me opviel was de enorme troosteloosheid.
De ruimte getuigt van een Stalinistische sfeer uit de jaren 50.
De fotograaf moet getriggerd zijn door de kont die prominent aanwezig is.
De man in de trapeze staart wezenloos naar het tafereel dat zich beneden hem afspeelt.
Kortom een uitermate deprimerend beeld.
Wat doe je daar dan nog mee. Nou dit.
Ter versterking nog een donker randje er omheen.
Bij mij gaat ie niet groot aan de muur, maar het MOMA heeft interesse getoond.
Snel nog even mijn Seroxat innemen.
.
.
Ab, die kant heb ik ook op gedacht, een soort pentekening.
Jouw versie pakt mooi uit.
Frans, de personen zijn mooi weggehaald, maar de reflecties toegenomen.
Wel komt de leegheid goed tot uitdrukking.
Herman, de omzetting naar zwart-wit is mooi, maar het lijkt dat de reflecties duidelijker/opvallender zijn dan in kleur.
Yves, ja zo kun je er ook mee omgaan, goede vondst met dat bed, maar het uitwerpsel was voor mij net effen teveel.
.
.